Αναζητώντας τις συγκριτικές έρευνες της Eurostat για τον εργάσιμο χρόνο βλέπει κανείς ότι η άποψη αυτή αναπαράγει ένα μύθο. Ξεκινώντας από το συμβατικό εβδομαδιαίο ωράριο των 40 ωρών που ισχύει στην Ελλάδα διαπιστώνεται ότι αυτό συναντάται μόνο σε 9 χώρες-νέα μέλη της Ένωσης, τη στιγμή που ο μέσος όρος της Ε-15 και της Ε-27 είναι 37,9 και 38,6 ώρες αντίστοιχα. Αναφορικά με τη μέση διάρκεια της ετήσιας άδειας με αποδοχές, οι 23 ημέρες που καταγράφονται στην ελληνική αγορά εργασίας υπολείπονται του αντίστοιχου μέσου όρου της Ε-15(25,9) και της Ε-27(23,7). Επίσης ο περιβόητος υψηλός αριθμός αργιών στην ελληνική περίπτωση, για τον οποίο γίνεται συχνά λόγος, και πάλι απέχει από την πραγματικότητα όταν οι 10 ημερήσιες αργίες στην Ελλάδα υπολείπονται και αυτές των αντίστοιχων μέσων όρων της Ε-15 (10,2) και της Ε-27 (10,5). Όταν, τέλος, συνυπολογίσουμε όλες αυτές τις παραμέτρους διαπιστώνουμε ότι ο μέσος ετήσιος χρόνος εργασίας πλήρους απασχόλησης που απορρέει από τον νόμο και τις συλλογικές συμβάσεις στην Ελλάδα (1.816 ώρες) είναι εντυπωσιακά υψηλότερος από τα ισχύοντα στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ειδικότερα, είναι κατά 120,5 ώρες υψηλότερος από τον μέσο όρο της Ε-15 (1.696,5), κατά 248 ώρες από τον γαλλικό (1.568) που είναι ο συνολικά χαμηλότερος, κατά 61 ώρες από τον μέσο όρο της Ε-27 (1.744,2) αλλά και κατά 11,5 ώρες από το μέσο όρο των 12 νέων χωρών της διεύρυνσης (1.804,5). Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι μόλις 7 κοινοτικές χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης παρουσιάζουν υψηλότερο ετήσιο χρόνο εργασίας από την Ελλάδα, ενώ κάποιες από αυτές έχουν τον ίδιο (π.χ. Λιθουανία) ή και χαμηλότερο (π.χ. Σλοβακία, Τσεχία).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου